جزایر شهر استانبول
جزایر شهر استانبول
جزایر پرنسس (Princes' Islands)
یا جزایر قرمز (Red Islands) یا آدالار (Adalar) ، زنجیره ای از جزایر هستند که در دریای مرمره واقع شده اند. این جزایر چهار جزیره بزرگ و پنج جزیره کوچک دارند.
نام جزایر پرنسس یا پرنس
بیوک ادا (Buyukada)
یا جزیره بزرگ ، بزرگ ترین جزیره جزایر پرنسس است . همانند جزایر دیگر ، در این جزیره نیز استفاده از وسایل نقلیه موتوری ، به غیر از وسایل نقلیه خدمات عمومی ، ممنوع است، بنابراین بازدید کنندگان با پای پیاده یا دوچرخه یا کالسکه های اسبی در جزیره تردد دارند. در این جزیره امکانات مختلف از جمله سواحل، پارک و انواع فروشگاه و رستوران وجود دارد. سفر به این جزیره یکی از برنامه های متداول گردشگران و تورهاست.
هیبلی ادا (Heybeliada )
دومین جزیره بزرگ از جزایر پرنسس است. وقتی می خواهید سوار قایق موتوری شوید مدرسه بزرگ ناوال کادت (Naval Cadet) در سمت چپ ، مشرف به اسکله است. دو بنای جالب معماری بر روی زمین این مدرسه قرار دارد؛ یکی کاماریوتیسا (Kamariotissa) است ، تنها باقیمانده کلیسای بیزانس بر روی جزیره و آخرین کلیسایی که قبل از فتح استانبول ساخته شد. دومین اثر باقیمانده ، قبر سفیر انگلیس ، ادوارت بارتون (Edvart Barton) است که توسط الیزابت اول ، ملکه انگلیس به آنجا فرستاده شده برای فرار از شورش شهر ، این مکان را برای زندگی انتخاب کرده بود. در سمت راست اسکله این جزیره ، رستوران ، بار و یک هتل وجود دارد.
بور گاز ادا (Burgazada)
سومین جزیره بزرگ است که سرتاسر آن تپه ای به طول دو کیلومتر قرار دارد. دیمیتروس اول از مکادون (Demetrius 1 of Macedon) یکی از جانشینان اسکندر ، دژی را در اینجا بنا کرد و نام پدرش آنتیگنوس اول مونوفتالموس (Antigonus 1 Monophthalmus) را بر روی آن گذاشت.
کینالیادا (Kinaliada)
نزدیک ترین جزیره به بخش اروپایی استانبول است. در دوران بیزانس از این جزیره برای تبعیدی ها استفاده می شده و مهم ترین تبعیدی امپراتور رمانوس چهارم دایا جینیس (Romanos 4 Diogenes) پس از جنگ منزیکرت (Manzikert) در سال 1071 بود. به خاطر استخراج آهن و مس در این جزیره ، رنگ خاک آن متمایل به سرخ است.
جزیره صدف (Sedef Island)
کوچک ترین و دورترین جزیره به استانبول ، در بین مجمع الجزایر پرنسس است. ساحل دهکده برای عموم آزاد است. این جزیره عمدتا ً خصوصی است و اکثر جنگل های کاج آن را شهسوار منمنسیو گلو (Sehsuvar Mwnwmwncioglu) ، مالک آن کاشته است. وی جزیره را در سال 1956 خریداری کرد.
یاسی ادا (Yasiada)
در قرن یازدهم از این جزیره برای زندانیان سیاسی استفاده می کردند. باقی مانده سلول طبقه چهارم زیر زمین ، از آن دوران هنوز هم قابل رویت است. بیزانس ها همچنین صومعه و کلیسایی بر روی این جزیره بنا کردند. در سال 1857 سفیر بریتانیایی هنر بولور (Henry Bulwer) برادر رمان نویس بریتانیایی ، ادوارد بولور لایتون (Edward Bulwer - Lytton) این جزیره را خریداری کرد و برای خود ساختمان هایی شبیه قلعه ای کوچک ساخت تا بدون مزاحمت در این جزیره دورافتاده استراحت کند.
سیوری ادا (Sivriyada)
هم اکنون مترو که است و قبلا ً روحانیون از آن به عنوان مکانی دور افتاده برای عبادت در سکوت و آرامش استفاده می کردند. همچنین امپراتورهای بیزانس ، از آن به عنوان زندانی برای نگهداری شخصیت های مهم که به دنبال ایجاد آشوب و دردسر بودند، استفاده می کردند.